ارزش غذایی و خواص درمانی جو

جو گیاهی است علفی و یکساله که ارتفاع آن بسته به انواع مختلف آن تا یک متر می‌رسد. این ماده غذایی دارای خواص دارویی فراوانی است که به برخی از آن‌ها اشاره کرده‌ایم.

 برگ‌های آن متناوب و باریک و دراز و به رنگ سبز تیره است. جو از نظر کاشت به دو دسته تقسیم می‌شود، جو بهاره و جو پائیزه.

جو بهاره در بهار کشت می‌شود و احتیاج به سرمای زمستان ندارد و قبل از زمستان دانه می‌دهد در حالی که جو پائیزه در پائیز کشت می‌شود و محتاج سرمای زمستان است.

خاستگاه واقعی جو هنوز ناشناخته است. اما بسیاری از محققین، خاستگاه این گیاه را کوه‌های زاگرس در غرب ایران، آناتولی جنوبی و فلسطین می‌دانند.

بر پایه نظریه والیوف، مبداء جوی ریشک دار و غلاف دار، کشور اتیوپی و شمال آفریقا و مبداء نوع بدون ریشک، ریشک کوتاه و کلاهک دار، آسیای جنوب شرقی، به ویژه چین، ژاپن و تبت است.

جو برای تعداد زیادی از مردمان نواحی سردسیر و خشک (به ویژه خاور میانه و شمال آفریقا) منبع غذایی مهمی به شمار می‌رود. البته امروزه بیشتر برای خوراک دام و تهیهٔ فراورده‌های تخمیری از این گیاه استفاده می‌کنند.

در خصوص واکنش به دما، سه نوع جو موجود است: نوع بهاره که به سرما حساس بوده و بنابراین در بهار کاشته می‌شود.

نوع پاییزه که در فصل پاییز کاشته می‌شود و تا فرا رسیدن فصل بهار، سنبله تولید نمی‌کند.

نوع حد واسط که نسبت به سرما مقاومت کمتری داشته و در نقاط نسبتاً گرمسیر در هر دو فصل بهار و پاییز کشت می‌شود. جوی بهاره و پاییزه را نمی‌توان همچون گندم بهاره و پاییزه که تفاوت دانه آنها کاملاً مشخص است، تشخیص داد.

جوی پاییزه در بسیاری از نواحی نیمه خشک که بارندگی آنها غالباً در فصول گرم سال (بهار و تابستان) انجام می‌شود، تقریباً ۱۰ تا ۱۴ روز زودتر از گندم پاییزه کاشته می‌شود. جوی بهاره را هم تا آنجا که امکان دارد باید زودتر کاشت.

البته جو نسبت به سرمای بهاره (دمای زیر صفر) نسبت به گندم حساس تر است. کشت زودتر جوی بهاره سبب می‌شود که محصول جو قبل از فرا رسیدن ایام گرم و خشک، برسد.

تأخیر در کشت جو سبب لاغری دانه، عملکرد پایین و… می‌شود.

به جنس هاردیوم متعلق است . در هندوستان جو در نواحی شمالی کشور رشد می کند.

خواص دارویی :

جو معمولا به سه صورت در بازار عرضه می شود
۱) جو پوست نکنده که هنوز سبوس آن جدا نشده
۲) جو پوست کنده که پوست آن گرفته شده است
۳) جو سفید که پوست وسبوس آن گرفته شده است و بنام جو مرواریدی معروف است .
جو از نظر طب قدیم ایران سرد و خشک است
۱)غذایی بسیار مقوی است .
۲)خاصیت نرم کننده دارد . و ملین می باشد
۳)در قدیم از جو زیاد استفاده می کردند .
۴)برای نقرس مفید است .
۵)جوشانده جو داروی خوبی برای مبتلایان به تب و کم خونی و سوء هاضمه است .
۶)ماء الشعیر برای درمان سل ،‌زخم های ریوی و سردرد گرم مفید است .
۷)ماء الشعیر خون ساز است و زود هضم می شود.
۸)ماء الشعیر را با خشخاش کوبیده برای سردرد مفید است .
۹)برای درمان نقرس پماد در جو را با آب بر روی قسمت های دردناک بگذارید .
۱۰) جو را با شکر مخلوط کرده غذای خوبی برای اطفال است .
۱۱)بیسکوبیت جو بهترین دارو برای درمان یبوست است و حتی نفخ و شکم درد را از بین می برد.
۱۲)سرد مزاجان باید جو را با شکر بخورند.
۱۳)کشک الشعیر برای مزاج های گرم و اسهال های صفراوی مفید است .
۱۴)برای برطرف کردن گلو درد و ورم گلو کشک الشعیر را قرقره کنید .
۱۵)برای پائین آرودن کلسترول از جو استفاده کنید .
۱۶)جو چون دارای پروتئاز می باشد بنابراین از سرطان جلوگیری می کند .

برخی دیگر از خواص دارویی جو:

• به هضم غذا کمک می‌کند.

• سطح کلسترول بد را کاهش می‌دهد.

• از ابتلا به بیماری‌های قلبی – عروقی پیشگیری می‌کند.

• از نارسایی قلبی پیشگیری می‌کند.

• از ابتلا به دیابت جلوگیری می‌کند.

غله جو به خاطر داشتن فیبر رژیمی فراوان، به هضم غذا کمک بسیار خوبی می‌کند. این ماده غذایی با تحریک باکتری‌های مفید در روده خطر ابتلا به هموروئید و سرطان روده را کاهش می‌دهد. جو حاوی یک ماده پایین آورنده کلسترول، به نام “اسید پروپیونیک ” است که توسط فیبر نامحلول موجود در خود تولید می‌شود.

جو برای سلامت قلب نیز دارای خواص فراوانی است. این ماده غذایی از آن‌جا که سطح کلسترول را کاهش می‌دهد، موجب کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی – عروقی و نارسایی‌های قلبی نیز می‌شود.

جو سرشار از ماده معدنی منیزیم است و کمبود منیزیم نیز باعث افزایش مقاومت سلول به انسولین شده و به بالا رفتن قند خون و در نتیجه دیابت منجر می‌شود.